Tarikatın kurucusu Ignatius Loyola (Iñıgo López de Loyola) 1491’de Kuzeybatı İspanya’daki Bask bölgesinin Guipuzcoa eyaletinde doğdu. Gençliğinde Kral Ferdinand’ın sarayına intisap ederek askerî eğitim gördü. 1521’deki Pamplona muhasarası esnasında yaralandıktan sonra askerlik mesleğini bıraktı. Bu sırada tesadüf eseri okuduğu bir kitabın etkisiyle teolojiye yönelen ve “Mesîh’in askeri” olmaya karar veren Loyola, Manresa Manastırı’na girerek bir yıl kadar (1522-1523) tam bir keşiş hayatı yaşadı; manastırda iken Exercices Sprituels adlı eserini yazmaya başladı. 1523’te Kudüs’ü ziyaretinden sonra Alcala, Salamanque ve Paris üniversitelerinde tahsil gördü. Barselona’da Latince öğrendikten sonra felsefe tahsiline ağırlık verdi ve Paris Üniversitesi’nde felsefe alanında mastır yaptı (1534).
Loyola’nın Paris’te çevresine topladığı altı öğrenci Cizvit tarikatının ilk çekirdeğini oluşturdu. Bu öğrenciler 15 Ağustos 1534’te Montmartre’daki Meryem Kilisesi’nde fakirlik, iffetlilik ve bir an önce Kudüs’e giderek hıristiyan olmayanları bu dine davet etme, eğer oraya gidilemezse papanın hizmetine girme yemini ettiler; bir yıl sonra Venedik’te buluştuklarında Kudüs’e gitmenin imkânsızlığını görünce papanın hizmetine girdiler. 1537’de papaz tayin edilen Loyola, 1539’da tarikatın kurallarının ilk taslağı olan Formula Instituti’yi kaleme aldı. 1540’ta Papa III. Paul “Regimini militantis ecclesia” tamimiyle tarikatın kurulmasını kabul etti; yedi ay sonra da Loyola tarikatın başkanı seçildi. 1551’de Roma’da şimdiki adı Gregoriana Üniversitesi olan Roma Koleji’ni ve Almanya için din adamı yetiştirmek maksadıyla da Alman Koleji’ni kurdu. 1556’da ölen Loyola, 1609’da aziz olarak kabul edilmiş, 1622’de de kilisenin resmî azizler listesinde yer almıştır.
Loyola, kurduğu tarikata “Îsâ Cemiyeti” (daha çok “the Society of Jesus”un kısaltması olan SJ kullanılmaktadır) adını vermiştir. Cizvit (Jésuite) terimi ise bu tarikatın kuruluşundan önce de vardı ve Ortaçağ hıristiyan düşünürlerine göre bir hıristiyan öldükten sonra “Jesuita” (bir başka Îsâ) oluyordu. XVI. yüzyılın başından itibaren bu kavram farklı bir muhteva kazanarak “sahte Îsâ” veya “ikiyüzlü” mânasında kullanılmaya başlandı. İlk defa 1544’te “entrikacı, düzenbaz” anlamında, muhalifleri tarafından Îsâ Cemiyeti mensupları için de kullanılan bu terim, gerçek mânasıyla Îsâ Cemiyeti’nin diğer bir ismi oldu; ancak aşağılayıcı anlamıyla kullanımı da devam etti.
Cizvit tarikatının misyonerlik faaliyeti yanında çok önemli diğer bir hedefi de eğitim ve öğretim müesseseleri kurmaktı. Nitekim Cizvitler’in kurduğu müesseseler zamanla Katolik kilisesinin başlıca öğretim teşkilâtı haline gelmiştir.
Cizvit tarikatının tarihî seyrini üç dönemde ele almak mümkündür. 1. 1540-1773 dönemi. Cizvit tarikatının 1540’ta resmen kuruluşundan itibaren 1640 yılına kadar geçen dönem tarikat tarihinde altın çağ olarak kabul edilmektedir. Loyola öldüğünde tarikatın 1000 üyesi, 150 kadar da kolej, lojman gibi muhtelif tesisleri vardı. Yüz yıl sonra üye sayısı 15.000’e, teşkilât sayısı da 550’ye çıktı. Bu dönemde Japonya, Habeşistan ve Kanada’da bazı başarısızlıkları ve kayıpları olmasına rağmen tarikat Çin’de ve Paraguay’da önemli ve sağlam bir noktaya ulaşmıştı. St. Francis Xavier’in 1541-1552 yılları arasında Hindistan ve Japonya’daki çalışmalarıyla başlayan misyonerlik faaliyetleri sonucu Hıristiyanlık bu iki ülkede hayli mesafe almıştır. XVI-XVII. yüzyıllarda tarikat çok çeşitli yerlerde teşkilâtlar kurmuş, Çin, Amerika (yerlilerin yaşadığı bölgeler), Kongo, Brezilya, Habeşistan, Güney Afrika, Yukarı Mısır, Peru, Meksika, Tataristan, Tibet gibi ülkelere heyetler gönderilmiştir. Bu dönemde açılan kolejlerdeki öğrenci sayısı 150.000’e ulaşmıştı. 1773’te ise Cizvitler’in sayısı 23.000’i, tesislerin sayısı 1600’ü bulmuştu. 800 kolejde 15.000 öğretmen görev yapıyordu. Cizvitler, Katolik dünyasının başlıca öğretim teşkilâtına sahip oldukları gibi aynı zamanda Katolik Avrupa’daki kralların yegâne günah çıkartan papazlarıydılar.
Nihayet bütün bu ihtilâflar sonunda papalık 1773’te Cizvit tarikatını feshetti. 1773-1814 dönemi. Bu dönemde Cizvit tarikatı resmen kapatılmış olmakla birlikte Rusya’da faaliyetini sürdürmüş, Fransa onların Hindistan ve Yakındoğu’daki faaliyetlerine müsaade etmiştir. 1814’te de Papa VII. Pie tarikatın faaliyetine resmen izin vermiştir. 1814’ten sonraki dönem. Cizvitler’in faaliyetlerinin serbest bırakılmasından sonra da gerek Avrupa gerekse Güney Amerika’da onlara karşı hareketler devam etmiştir. Pek çok yerde faaliyetleri yasaklanmış, aleyhlerinde yazılar yazılmıştır. Amerika’da ise Avrupa’dakinin aksine faaliyetlerini başarıyla sürdürmüşlerdir. Günümüzde Cizvitler’in 35.000 üyesi vardır ve Fransiskenler’den sonra ikinci büyük tarikattır. 3200 tesiste 13.000 papaz eğitim ve öğretimle meşgul olmaktadır. (DİA)
