Şimdi toplanın size önemli bir gidişi anlatacağım. Malûm bu vakitler maalesef ayrılıklardan kavuşmaları konuşamıyoruz. Ama zaten inananlar için “ayrılık” da bir kavuşma değil mi?

Geçtiğimiz günlerde önemli düşünce adamı ve edebiyatçı Mehmet Çetin’in vefatının sene-i devriyesiydi. Mehmet Çetin nitelikli çevreler tarafından sevilen, saygı gösterilen bir fikir adamıydı.

Büyük Doğu ekolünden gelen, Yönelişler Dergisi öncülerinden ve en son Türkiye Yazarlar Birliği yöneticilerinden olan Mehmet Çetin aynı zamanda da sendikal hareketin de önemli simalarından birisi olmuş bir entelektüeldi.

İslâmî entelijansiyanın önde gelen isimlerinden biriydi. Hep mütevazı bir yaşamı tercih etmiş, kendi ümranında kalmayı istemiş, zor zamanlarda mücadeleden kaçmazken rahat zamanlarda da konforlu alanın tadını çıkaranlardan olmamıştı. Belki de anlatacağım hadise tam da onun şahsiyetinin bu kısmıyla alakalıydı.

“BABAMIN ÇIKTILARI”

Mehmet Çetin edebiyatla, antoloji ve roman çalışmalarıyla uğraşmıştı. Ama Mehmet Âkif’in hayatına dair senaryo çalışmaları da bulunmaktaydı. Çetin edebiyatımızda eşine az rastlanılan bir şairdi; çünkü şiirleri vefatından sonra ancak yakın zamanda oğlu Osman Çetin’in derlemesi neticesiyle kitaplaştırılmıştır. Hikâyenin geri kalanını oğlu Osman Çetin’den dinleyelim:

“Antoloji ve roman çalışmalarını biliyordum. Lâkin elindeki isimsiz çıktıları görene kadar ne yazık ki şiir kitabı yazdığını etrafındaki birçok insan gibi ben de bilmiyordum. Evde o çıktıları kendisine sorduğumda ise her zamanki şakacı havasını takınarak ‘şiir kitabı’ demişti. Kendi çalışma odasında sürekli açık bir hâlde bulunan, tahminimce dikkat çekmeyeceğini düşündüğü bilgisayarının yanına usulca bırakmıştı. Gece merakla bakıp okuduğumda ise babamın uzak ve yakın geçmişe dair hayat yolculuğunu, hayatına dokunan yaşamları ve kaderini anlattığı bir şiir kitabı olduğunu fark ettim.

Sabah kendisine bu şiirleri yayımlamayı düşünüp düşünmediğini sorduğumda ise, her zaman olduğu gibi yayımlanacak kadar iyi olmadığını, üzerinde çalışılması gerektiğini söyleyerek geçiştirdi. Yayımlanması gerektiğine ilişkin fikrimi ısrarla beyan ettim, o da ‘çok önemli bir şey değil, istersen ben öldükten sonra yayımlarsın’ demişti. O anda kalbime çöken ağırlık sebebiyle bir şey diyemeden odadan ayrılmıştım…

Ardından şiirlerini derleyip toplamak, yazdıkları içinde savrulmak ve beraber yaşarken fark edemediğim ve bilmediğim duygularını hissetmek, gülmek ve hüzünlenmek… Oğlu olarak iç dünyasındaki yolculuğu, yaşadığı soru ve sorunları şiirleri ile dünya yolculuğu sonrasında fark etmek…”

“KÜSMEDEN GİTTİM…”

Mehmet Çetin de tıpkı Sezai Karakoç şiirinde olduğu gibi hep bir ağıt içre, hep misafir, hep derviş meşrep bir hâlde, mağrur ve müstağni bir biçimde yaşadı bu dünyayı. Böyle bir kişilikle mücehhez bir insanın şiirleri de doğal olarak, o hâlden damıtılmış, kalbî şiirler olacaktır ki, Çetin’in şiirleri tam da öyledir. Söylenecek tek bir tarif cümlesi kuracaksak, şunu rahatlıkla ifade edebiliriz ki bu şiirler, Yunus’tan Niyazî-i Mısrî’ye, Mevlana’dan Şeyh Galib’e, Necip Fazıl’dan, Arif Nihat ve Sezai Karakoç’a uzanan bir şairin “aşk” ve “aşkın”a olan yolculuğunun tezahürü gibidir.

Çetin, “Sessiz Bir Gidiş Gazeli” adlı kitabının ilk şiiri olan “Selâm” a şöyle başlar:

“En geniş ve arınmış hâliyle gönüllerimizden selâmlar sana

Selâm ilk defa konuşan bir dilin sağlığı ve hayretiyle selâm”

Burada hayret makamındaki ruh hâlinin tasavvufi inceliği daha baştan kendini bize hissettirmektedir.

“Her şey bana küstü kimseye küsmeden gittim

Kamuslar boyu sustu dostlar ben susmadan gittim

Ne kovdu kimse beni ne davet etti biri

Ne rüzgâr vardı ne rüzgârım, esmeden gittim” der.

Sessiz, dingin, sükût suretinde…

Mehmet Çetin’in şiirleri vefatının yıldönümünde A Kitap tarafından iki kitap halinde yayımlandı.

Allah rahmet eylesin…